Vrijwel iedereen met een christelijke achtergrond kent het lied "Amazing Grace" wel. Genade, zo oneindig groot. "De genade en de waarheid zijn door Jezus Christus gekomen" (Johannes 1:17). Helaas kennen steeds minder mensen de overweldige rijkdom van Gods genade in een postchristelijke cultuur. De postmoderne filosoof Mark C. Taylor haalt de eerste 'a' weg in "amazing grace," zodat "amazing grace" verandert in "mazing grace." Het woord 'maze' betekent 'doolhof' of 'labyrint'. Meer en meer mensen in een postchristelijke samenleving dwalen rond in een doolhof. Zij vinden hun weg niet meer. Vele opties staan voor hen open en hoewel dit aantrekkelijk lijkt, helpt dit mensen niet verder. Daarom leven we ook in een tijd waarin veel spirituele honger bestaat. Mensen vinden geen rust en zij dwalen rond op zoek naar rust.
Misschien is "mazing grace" dan toch niet zo'n goede optie. Als dwalen ons lot is, dan zullen we genade nooit vinden. De Here Jezus biedt genade aan. "Komt tot mij, allen, die vermoeid en belast zijt [of, zo je wilt, allen die dwalen], en Ik zal U rust geven," zegt Jezus (Mattheüs 11:28). In een samenleving waarin het grote christelijke verhaal moet ophouden te bestaan, geloof ik nog altijd dat de mens juist in dit verhaal genade en rust vindt en in dit verhaal krijgt zijn of haar persoonlijke verhaal werkelijk betekenis. Anthony Thiselton verwoordt dit prachtig als volgt: "The self perceives its call and its value as one-who-is-loved within the larger narrative plot of God's loving purposes for the world, for society and for the self." Anthony C. Thiselton, Interpreting God and the Postmodern Self: On Meaning, Manipulation and Promise (Grand Rapids, MI: Eerdmans, 1995), 160.
Ik ben liever een pelgrim op weg met een duidelijk doel voor ogen dan iemand die ronddwaalt in een doolhof en geen idee heeft welke kant hij of zij op moet gaan. U ook?
Misschien is "mazing grace" dan toch niet zo'n goede optie. Als dwalen ons lot is, dan zullen we genade nooit vinden. De Here Jezus biedt genade aan. "Komt tot mij, allen, die vermoeid en belast zijt [of, zo je wilt, allen die dwalen], en Ik zal U rust geven," zegt Jezus (Mattheüs 11:28). In een samenleving waarin het grote christelijke verhaal moet ophouden te bestaan, geloof ik nog altijd dat de mens juist in dit verhaal genade en rust vindt en in dit verhaal krijgt zijn of haar persoonlijke verhaal werkelijk betekenis. Anthony Thiselton verwoordt dit prachtig als volgt: "The self perceives its call and its value as one-who-is-loved within the larger narrative plot of God's loving purposes for the world, for society and for the self." Anthony C. Thiselton, Interpreting God and the Postmodern Self: On Meaning, Manipulation and Promise (Grand Rapids, MI: Eerdmans, 1995), 160.
Ik ben liever een pelgrim op weg met een duidelijk doel voor ogen dan iemand die ronddwaalt in een doolhof en geen idee heeft welke kant hij of zij op moet gaan. U ook?
Genade, zo oneindig groot.
Dat ik, die 't niet verdien
het leven vond, want ik was dood
en blind, maar nu kan 'k zien.
2 opmerkingen:
Mooie gedachte...Wat me wel bezighoudt is de vraag of iemand die vast zit in 'the maze' niet meer geholpen is door iemand die vanuit de pelgrimsmetafoor meestapt in zijn/haar leven?
Hey Filip,
Dat lijkt me inderdaad heel belangrijk. Je luistert, je toont interesse, je neemt geen verborgen agenda mee, je bent bereid om van de ander te leren. Tegelijkertijd--en dat is waar amazing grace op wijst--weet je hoe geweldig het is om Gods genade te kennen. Het is niet de bedoeling om die--gewenst of ongewenst--op te dringen. Je gaat op weg met de ander--met een liefde die onvoorwaardelijk is. Maar ik blijf graag op de hoogte van wat jij ontdekt met wat je bezighoudt en hoe je 'meestappen' heel concreet zou invullen.
Tot de volgende en succes & veel zegen met alle verdere kampen deze zomer!
Een reactie posten