Bijbel en gebed: lectio divina

Onder de vele thema's die in de 'emergent conversation' naar voren komen, is spiritualiteit een heel belangrijke. Dit komt bijvoorbeeld duidelijk naar voren in hoofstuk 11 van het werk van Gibbs en Bolger: 'Merging Ancient and Contemporary Spiritualities' (Gibbs en Bolger, Emerging Churches, 220-234). Ik verwijs vaak naar dit werk, omdat Gibbs en Bolger m.i. een zeer heldere introductie presenteren van het gedachtegoed in de 'emergent conversation'. Spiritualiteit is een belangrijk onderwerp. Het is goed om op zoek te gaan naar een christelijke spiritualiteit (geloofsbeleving), die persoonlijk en gemeenschappelijk wordt beleefd, waarbij verstand en lichaam een rol spelen, waarin men put uit de rijke traditie (verleden) en aansluiting vindt bij het heden en wat leidt tot levensverandering (transformatie) en actie. Dit is precies waar men naar op zoek is in de 'emergent conversation'.

Eerder verwees ik al naar de theobloog Tony Jones. Hij heeft een leerrijk boekje geschreven over bijbellezen en gebed en daar wil ik even de aandacht op vestigen: Tony Jones, Read, Think, Pray, Live: A Guide to Reading the Bible in A New Way (Colorado Springs, CO: NavPress, 2003). Wij lezen vandaag de dag voornamelijk met twee doelen: informatie en vermaak. Jones wijst op een andere belangrijke reden waarom het goed is om te lezen: verandering. Christenen lezen de Bijbel voornamelijk, omdat het hun leven verandert. God heeft ons iets te zeggen in het geopenbaarde Woord, waarin Hij bekendmaakt wie Hij is en wat Hij van ons leven verlangt. Jones grijpt terug naar de christelijke traditie en hij stelt voor dat we opnieuw (zoals bijvoorbeeld Benedictus in de 5e eeuw) leren om de Bijbel niet slechts te lezen, maar ook te bidden door lectio divina. De Psalmen laten prachtig zien dat bijbellezen en bidden bij elkaar horen. De woorden die zijn opgetekend, zijn woorden die tot God zijn gesproken. De woorden die wij daar lezen, dat zijn gebeden. De sleutel voor lectio divina is luisteren. Het doel is--laat ik nu eens Tony zelf het woord geven--"developing an intimate relationship with God by praying the Scripture he gave us" (Read, Think, Pray, Live, 44).

Lectio divina spoort ons aan om dagelijks tijd vrij te maken voor God (evangelischen spreken vaak van 'stille tijd nemen') en het bestaat uit 4 belangrijke stappen:

1. lectio (lezen): lees een kort bijbelgedeelte aandachtig en ongehaast

2. meditatio (mediteren): memoriseer het bijbelgedeelte

3. oratio (spreken): spreek tot de Here in gebed na aandachtig naar Hem te hebben geluisterd tijdens het lezen en mediteren

4. contemplatio (contempleren): wees stil en neem de tijd om na te denken over wat je hebt gelezen en gebeden (dus opnieuw luisteren in de stilte)

"The point of lectio divina is to let God speak to you through his Word; however he guides you, go with it. The key is listening, so find a place and a time where you can be surrounded by quiet and immerse yourself in God's Word" (Read, Think, Pray, Live, 125).

Gebed wordt op deze manier veel meer een dialoog. God spreekt en Hij luistert. Wij luisteren en wij spreken. Sommigen hebben moeite met de stap contemplatie; zij zijn bang dat we dan onze verbeelding teveel de loop laten gaan en zij zien direct allerlei vage yoga- of New Age-praktijken voor ogen. Dat is echter niet waar het hier om gaat en het is m.i. een ongegronde angst of kritiek. Ik kan niets bedenken wat er mis zou zijn als we nadenken in de stilte op basis van Gods Woord. "Al wat waar, al wat waardig, al wat rechtvaardig is, al wat rein, al wat beminnelijk, al wat welluidend is, al wat deugd heet en lof verdient, bedenkt dat; wat u geleerd en overgeleverd is, wat gij van mij [Paulus] gehoord en gezien hebt, brengt dat in toepassing en de God des vredes zal met u zijn" (Filippenzen 4:8-9).

The Art of Connecting

Een tijdje geleden kreeg ik van iemand een dun boekje over vriendschapsevangelisatie. Het is vertaald naar het Nederlands, omdat het iets te zeggen heeft voor jongeren die hun geloof met anderen willen delen in deze postmoderne tijd. Ik beveel dit boek van harte aan: Roy Crowne & Bill Muir, The Art of Connecting: Jij, Jezus en je vrienden (Almere: Coconut, 2006), vertaald en bewerkt door Martin Tensen i.s.m. enkele Youth for Christ jongerenwerkers (bekijk http://www.yfc.nl/).

Alsof het me overal achtervolgt, las ik ook hierin waarom ik mezelf als een 'pilgrim on the move' beschouw. "Het leven van een christen is een reis. We proberen allemaal onze route op de kaart te vinden. Mensen die denken dat ze al op hun eindbestemming zijn en even terugkomen om de anderen op te halen zijn in het beste geval onecht en in het ergste geval walgelijk. Om te zorgen dat je serieus wordt genomen kun je het beste authentiek en eerlijk zijn" (The Art of Connecting, 40). Als we evangelisatie--wat in The Art of Connecting het e-word wordt genoemd--in dit licht beschouwen, dan wordt luisteren naar anderen belangrijker dan spreken in evangelisatie. Mensen wachten niet direct op een evangelist, wel op een vriend. Als we niet eerst bereid zijn om te luisteren, dan hebben we ook geen recht om te spreken (The Art of Connecting, 38). In heel dit boekje gaat het over 'connecting' met anderen. Hierbij is het goed om te beseffen dat het voor God altijd draait om 'connecten' (The Art of Connecting, 63). The Art of Connecting staat boordevol goede adviezen, korte dialoogjes en belangrijke richtingaanwijzers om op een nieuwe manier naar je vrienden te kijken en hen te laten zien wat Jezus voor jou betekent. Je kunt The Art of Connecting bestellen via http://www.yfc.nl/redirect.php?id=co&idcontent=coadbb04000001v1&idknoppen=co.

Evangelisatie krijgt ook veel aandacht in de 'emergent conversation'. Er wordt veel gespoken in termen van 'missionair gemeente-zijn', omdat we als christenen op weg zijn met een missie. Dan Kimball schrijft: "The emerging church will gather in various forms, but one thing we all must have in common is a missional emphasis." Dan Kimball, The Emerging Church: Vintage Christianity for New Generations (Grand Rapids, MI: Zondervan, 2003), 92. Het is dan ook de kunst om aansluiting te vinden bij mensen met wie we in contact komen. Kortom: om ons the art of connecting eigen te maken.

Theo(b)logie

In de postmoderne filosofie zien we vaak dat er gespeeld wordt met taal. Eén letter kan zoveel verschil maken. 'Amazing grace' kan bijvoorbeeld veranderd worden in 'mazing graze' (zie vorige bericht), waardoor het begrip genade een totaal andere betekenis krijgt. 'Theologie' kan veranderen in 'theoblogie', waardoor het voornaamste medium 'literatuur' verandert in het medium 'blog' en de lokatie 'klaslokaal' of 'bibliotheek' verandert in de lokatie 'achter uw persoonlijke computer'. Ik houd wel van spelen met taal, mits we daar voorzichtig mee omgaan.

Vanavond las ik wat doorheen de blog van Tony Jones, directeur van 'emergent village' (zie http://www.emergentvillage.org/). Hij noemt zichzelf van beroep 'theobloog' in zijn profiel (zie http://theoblogy.blogspot.com/). Blogs zijn een belangrijk medium, die de wereldwijde 'emergent conversation' bevorderen. Gibbs en Bolger schrijven over leiders binnen de 'emerging churches': "Although the communities they lead may be small in number, the numbers are growing rapidly as their influence spreads through websites, blogs, chat rooms, and conference interactions" (Emerging Churches, 29). Pete Greig schrijft dat men binnen de 'emergent conversation' veel tijd besteedt aan "blogging, researching, and imagining." In: Greg Russinger and Alex Fields (eds.), Practitioners: Voices Within the Emerging Church (Ventura, CA: Regal Books, 2005), 232.

In een eerder bericht (zie ook 'links') heb ik al verwezen naar de blog van Filip, waarin naar nog vele andere interessante blogs wordt verwezen. Zie verder voor een uitgebreid overzicht http://www.emergingchurchblogs.info/. Voor mij is de blogwereld een nieuwe wereld, die ik als 'pilgrim on the move' aan het ontdekken ben. Nadeel vind ik dat er ontzettend veel blogs zijn, waarin zeer regelmatig wordt gepubliceerd en het is niet gemakkelijk om allemaal te volgen en bij te houden. Maar een groot voordeel is dat goede informatie heel gauw te vinden is als je eenmaal op de hoogte bent van goede blogs en dan kan het juist heel gemakkelijk worden om de dialoog te volgen en eraan bij te dragen. Theoblogie, ik vind dat wel een interessante woordspeling. Theologiseren via de weblog. De rijkdom hiervan is dat iedereen kan en mag bijdragen aan de dialoog. Theologie is niet slechts besteed aan studenten en professoren aan een theologische faculteit, maar aan iedereen die bezig is met belangrijke levensvragen. En zijn we dat niet allemaal? Theoblogie maakt de dialoog op breder vlak mede mogelijk. We leven toch in interessante tijden, nietwaar? McLaren wijst erop dat theologie in deze tijd terug tot leven moet komen (Brian D. McLaren, The Church on the Other Side, 68). De 'world wide web' (o.a. theoblogie) beantwoordt zeker mede aan deze roep.

Amazing Grace

Vrijwel iedereen met een christelijke achtergrond kent het lied "Amazing Grace" wel. Genade, zo oneindig groot. "De genade en de waarheid zijn door Jezus Christus gekomen" (Johannes 1:17). Helaas kennen steeds minder mensen de overweldige rijkdom van Gods genade in een postchristelijke cultuur. De postmoderne filosoof Mark C. Taylor haalt de eerste 'a' weg in "amazing grace," zodat "amazing grace" verandert in "mazing grace." Het woord 'maze' betekent 'doolhof' of 'labyrint'. Meer en meer mensen in een postchristelijke samenleving dwalen rond in een doolhof. Zij vinden hun weg niet meer. Vele opties staan voor hen open en hoewel dit aantrekkelijk lijkt, helpt dit mensen niet verder. Daarom leven we ook in een tijd waarin veel spirituele honger bestaat. Mensen vinden geen rust en zij dwalen rond op zoek naar rust.

Misschien is "mazing grace" dan toch niet zo'n goede optie. Als dwalen ons lot is, dan zullen we genade nooit vinden. De Here Jezus biedt genade aan. "Komt tot mij, allen, die vermoeid en belast zijt [of, zo je wilt, allen die dwalen], en Ik zal U rust geven," zegt Jezus (Mattheüs 11:28). In een samenleving waarin het grote christelijke verhaal moet ophouden te bestaan, geloof ik nog altijd dat de mens juist in dit verhaal genade en rust vindt en in dit verhaal krijgt zijn of haar persoonlijke verhaal werkelijk betekenis. Anthony Thiselton verwoordt dit prachtig als volgt: "The self perceives its call and its value as one-who-is-loved within the larger narrative plot of God's loving purposes for the world, for society and for the self." Anthony C. Thiselton, Interpreting God and the Postmodern Self: On Meaning, Manipulation and Promise (Grand Rapids, MI: Eerdmans, 1995), 160.

Ik ben liever een pelgrim op weg met een duidelijk doel voor ogen dan iemand die ronddwaalt in een doolhof en geen idee heeft welke kant hij of zij op moet gaan. U ook?

Genade, zo oneindig groot.

Dat ik, die 't niet verdien

het leven vond, want ik was dood

en blind, maar nu kan 'k zien.

Pleidooi voor huisbezoeken

Ik werk nu zo'n goeie tien maanden in een evangelische gemeente in Hasselt als hulpvoorganger en één van de voornaamste taken voor mij is het afleggen van huisbezoeken om op die manier de gemeenteleden goed te leren kennen. Ik ben heel dankbaar dat ik word gestimuleerd om dit te doen. Het is niet altijd eenvoudig. Soms belde ik mensen op uit de adressenlijst om mezelf voor een bezoek uit te nodigen, terwijl ik geen idee had wie ik aan de lijn had. Toch hebben mensen mij (tot nu toe) heel hartelijk en gastvrij ontvangen. Huisbezoeken zijn een grote hulp voor mij om vertrouwd te raken met de mensen en andersom hebben mensen zo de gelegenheid om mij te leren kennen.

Vandaag dacht ik opnieuw eens na over het belang van huisbezoeken in de gemeente door gemeenteleiders. Ik ben hier altijd groot voorstander van geweest. In de gemeente waarin ik als kind opgroeide was het heel gebruikelijk dat gemeenteleden minstens jaarlijks werden bezocht. Ik kan mij nog herinneren dat ik het heel fijn vond als de dominee bij ons thuis op bezoek kwam (daardoor weet ik zelfs nu de naam van deze dominee nog). In de gemeente waar ik later naartoe ging werden gemeenteleden niet structureel bezocht, enkel op persoonlijk verzoek van het gemeentelid zelf. Ik vond dit een gemis. Ik moest--toen ik later theologie ging studeren--eens een uitgebreid onderzoek doen naar het reilen en zeilen in mijn thuisgemeente voor het vak 'Dienst in de gemeente' (2001). In de conclusie schreef ik o.a. bij het punt 'zwakke punten'/'punten van verbetering': "Een gemeentelid wordt enkel bezocht door één van de oudsten, wanneer deze dat zelf aangeeft. En misschien zou het goed zijn om als oudsten jaarlijks elk gemeentelid een bezoek te brengen. Voordelen hiervan zijn o.a. dat gemeenteleden en gemeenteleiding elkaar beter kunnen leren kennen en dat het initiatief hierbij vanuit de gemeenteleiding zelf komt. Ook kan de gemeenteleiding tijdens zo'n bezoek vragen naar de geestelijke toestand van de gemeenteleden en hoe zij het persoonlijk vinden in de gemeente." Ik vond het wel interessant om dit werkstuk weer eens door te lezen vanavond, omdat ik wist dat ik hierover iets had geschreven hierin. Deze gedachte is in de loop der jaren en zeker nu ik het ook in de praktijk toepas in mijn bediening alleen maar sterker geworden. Huisbezoeken afleggen heeft vele voordelen. Je geeft de mensen de gelegenheid om jou te leren kennen. Je hoort direct wat er allemaal leeft bij de mensen. Je geeft persoonlijke aandacht aan mensen. Je ontmoet elkaar in een andere omgeving, de thuisbasis van de mensen zelf. Je kunt de mensen direct vragen stellen en je kunt vragen van mensen direct beantwoorden. Eerlijk gezegd is het enige nadeel wat ik kan bedenken om huisbezoeken af te leggen dat het heel veel tijd en inzet kost. Dit mag ons echter niet belemmeren, want is het niet zo dat alle mooie en goede dingen heel veel tijd en inzet kosten?

Het is denk ik goed om huisbezoeken structureel toe te passen in een gemeente. Ik bedoel hiermee dat je zorgt voor een bepaalde structuur, die waarborgt dat alle gemeenteleden over een bepaald verloop van tijd worden bezocht. Dit kan verdeeld worden over een aantal mensen (de oudsten, de pastorale werkers), want in een grote gemeente is het natuurlijk moeilijk en ook niet nodig om alles zelf te doen als gemeenteleider.

Een pleidooi voor huisbezoeken. Wat heeft dat nu weer te maken met de 'emergent conversation', waar ik rond heb beloofd te schrijven in deze blog? Naast 'identificatie met Christus' (zie vorige bericht) is 'leven als gemeenschap' een heel belangrijk bestanddeel van het DNA van de 'emergent conversation'. In een postmoderne tijd is gemeenschap van wezenlijk belang. Ik ben ervan overtuigd dat het afleggen van huisbezoeken het leven als gemeenschap sterk zal bevorderen. In huisbezoeken staat de ontmoeting met de ander centraal. In huisbezoeken is er de gelegenheid om persoonlijke verhalen met elkaar te delen. In huisbezoeken is er ruimte om relaties te verdiepen. In huisbezoeken kan de persoonlijke relatie met God diepgaand worden besproken. Bovendien leeft men in de 'emerging conversation' in de overtuiging dat gemeenten niet programmagericht, maar relatiegericht moeten zijn. In huisbezoeken draait het toch niet om programma's, of wel? Ja, het kan wel, maar dan is het aan de bezoeker om geen verborgen agenda mee te nemen.

"We need to establish community in deep ways to build trust." Dan Kimball, The Emerging Church: Vintage Christianity for New Generations (Grand Rapids, MI: Zondervan, 2003), 206.

Roger Oakland verwerpt contextuele theologie

Vandaag ontving ik van een broeder uit de gemeente de laatste nieuwsbrief van Lighthouse, waarin ik een artikel las van Roger Oakland, Contextual Theology - Falling From Truth Through the Emerging Church. Oakland heeft het niet op de emerging church en ook niet op contextuele theologie in het algemeen. In de zogenaamde emerging churches staat niet langer het Woord van God centraal in de preek, maar de ervaringen van mensen worden gedeeld en in het licht daarvan wordt door middel van verhalen en symbolen het Woord van God bestudeerd. In contextuele theologie moet de bijbelse boodschap zogezegd worden aangepast aan de context (cultuur, etniciteit, geschiedenis). Met de woorden van Oakland: "since cultures and societies are always changing, the Word must change with it and be conformed to these changes." Oakland wijst daarentegen op Romeinen 12:2, waar Paulus schrijft: "wordt niet gelijkvormig aan deze wereld, maar wordt hervormd door de vernieuwing van uw denken." Oakland waarschuwt ons voor de 'emergent conversation': "the emergents are leading followers in the opposite direction, teaching that the Word of God needs to be conformed to people and cultures instead of allowing it to conform lives through Jesus Christ." Niet de cultuur, maar het Woord van God moet de gezaghebbende norm zijn voor ons leven.

Het Woord van God is zeker de gezaghebbende waarheid in alle tijden en het verliest niets aan relevantie door alle eeuwen heen. Dat deel ik van harte met Oakland. Aan het Woord van God moeten wij niets toevoegen en niets afnemen (Openbaring 22:18-19). De boodschap blijft altijd dezelfde. Ik vraag mij echter af of Oakland een goed begrip van contextuele theologie naar voren brengt. Contextuele theologie wil niet per definitie de bijbelse norm vervangen door een culturele norm. Dit is zeker altijd een aanwezig gevaar en daarom ben ik blij met deze waarschuwing, maar het is wel wat kort door de bocht om te stellen dat men zich hier in de 'emergent conversation' aan schuldig maakt. Men wil de cultuur waarin we leven serieus nemen, maar men wil helemaal niet de cultuur tot norm verheffen. Volgens Oakland zouden 'emergents' hun volgelingen aanzetten om gelijkvormig te worden aan de cultuur in plaats van Jezus Christus. Identificatie met Jezus Christus is echter één van de belangrijkste zaken die men in de 'emergent conversation' wil voorstaan. Zie bijvoorbeeld Eddie Gibbs en Ryan K. Bolger, Emerging Churches: Creating Christian Community in Postmodern Cultures (Grand Rapids, MI: Baker, 2005), 47-63.

We zijn als christenen niet "van de wereld" en daarom moeten we ook niet gelijkvormig worden aan deze wereld, maar we blijven wel een plaats hebben "in de wereld" en we worden ook geroepen om het evangelie te verkondigen "in de wereld." We moeten dan wel de cultuur (lees: context) waarin we leven bestuderen, serieus nemen en zoeken naar wegen om ons licht te doen schijnen. Mijns inziens is dit precies waar de 'emerging conversation' zich mee bezighoudt en we doen er goed aan deze dialoog actief te volgen. De waarschuwing om ons niet te laten leiden door de cultuur, maar door het Woord van God, neem ik daarbij natuurlijk ernstig ter harte. Het kan daarom nooit kwaad om kritische geluiden als die van Oakland goed te bestuderen. Begin augustus verschijnt een nieuw boek van Oakland op de markt, waarin de 'emergent conversation' kritisch onder de loep wordt genomen, getiteld Faith Undone: The Emerging Church - A New Reformation or an Endtime Deception.

Lied 'Pilgrims on the Move'

Hieronder de tekst van het lied waar ik in de introductie van deze blog naar verwijs. Tekst en muziek: Gerard Volgers (2005). Overgenomen met toestemming.

They say we are pilgrims
we`re traveling on and on
this journey is not so easy
and we pray God make us strong

We all have our story
how Jesus came into your heart
now we may live in this glory
candles in a world so hard
candles in a world so hard

Talking about God`s kingdom
let`s bring it into this world
remember what Jesus told us
to be like fishers of men

So live your life in Jesus
and be ready for His return
show His love to be a witness
you`re a candle so let it burn
you`re a candle so let it burn

Chorus:
So we`re living with a destination
and we all keep moving on
moving through God`s inspiration
won`t you join us to come along
don`t be ashamed to what we have to say
because it`s something precious for the world today

Lieven Boeve over de kloof tussen geloof en cultuur

Vandaag even bij de Slegte in Hasselt binnengelopen. Ik was het al lang van plan. Ik woon nu zo'n 10 maanden in Hasselt en ik ben al verschillende keren langs de Slegte gefietst, steeds met de gedachte: "hier moet ik zeker eens langsgaan." Het is er nu pas van gekomen. Op de afdelingen 'godsdienst' en 'theologie' stonden niet heel veel boeken en wat er te vinden was, was natuurlijk voornamelijk Rooms-Katholieke theologie. Toch niet oninteressant voor een evangelische theoloog die werkt in een Rooms-Katholiek land (voor zover we nog van een Rooms-Katholieke cultuur kunnen spreken dan; zie verderop meer over de 'postchristelijke cultuur').

Voor een prikkie zag ik een interessant boek staan: Lieven Boeve (red.). De kerk in Vlaanderen: avond of dageraad? Leuven: Davidsfonds, 1999. Kan nooit weg voor een Nederlandse voorganger in Vlaanderen om wat meer inzicht te vergaren over de kerk in Vlaanderen. Ik las vanavond de eerste bijdrage, Geloof op zoek naar inzicht, van de redacteur, Lieven Boeve. In november 2006 heb ik Lieven Boeve ontmoet op een conferentie over "Augustine and the Postmodern Thought" aan de Katholieke Universiteit (KUL) in Leuven. Lieven Boeve is hoogleraar Systematische Theologie aan de KUL, faculteit Godgeleerdheid. Zijn bijdrage was zeer de moeite waard. Niet alleen geeft het me wat meer inzicht over de kerk in Vlaanderen; laat hij nu net schrijven over het thema waar ik me met mijn studie ook mee bezighoud, namelijk "geloof, kerk-zijn en postmodernisme."

Ik heb in de introductie van deze blog beloofd te schrijven over wat ik onderweg ontdek doorheen mijn studie en ervaringen en hier dan een eerste bijdrage n.a.v. wat ik vanavond las. Ik ben natuurlijk niet de enige die mij bezighoud met de 'emergent conversation'. Voor heel veel goede informatie, artikelen en links over de 'emergent conversation' verwijs ik naar de weblog From Dialogue to Discipleship van Filip de Cavel (http://filipdecavel.wordpress.com/). Ik wil bijdragen leveren vanuit allerlei andere interessante invalshoeken waar ik onderweg tegenaan loop en niet klakkeloos herhalen wat ergens anders ook kan worden gevonden. Een stukje bezinning van een evangelische christen over de kloof tussen geloof en cultuur naar aanleiding van een artikel van een Rooms-katholieke theoloog lijkt me de moeite waard.

Lieven Boeve merkt op dat we kunnen spreken van een kloof tussen geloof en cultuur in Vlaanderen. "Cultuur en samenleving dragen het gelovig-zijn niet meer" (De kerk in Vlaanderen, 14). In de 'emergent conversation' wordt veelal gesproken van een 'postchristelijke cultuur'. Boeve wijst op de overgang van een moderne naar een postmoderne tijd. Ook dat komen we voortdurend tegen in de 'emergent conversation'. Degenen die deelnemen aan de opkomende dialoog (de 'emergent conversation' dus) delen de overtuiging dat hedendaagse kerkmodellen nog teveel geworteld zijn in de moderne cultuur, een cultuur die niet meer de heersende cultuur is vandaag. Met andere woorden: kerken vandaag hebben niets meer te zeggen in de cultuur waarin ze nu leven. Boeve schrijft: "Levend in en participerend aan de moderniteit poogden christenen de moderne rationaliteit, gericht op kennis en emancipatie, een plaats te geven in hun gelovige reflectie, en waren zo in staat cultuur en geloof te verzoenen. Maar door de culturele verschuivingen van modern naar postmodern hebben de 'grote moderne verhalen' van de kennis en de emancipatie veel van hun plausibiliteit verloren" (De kerk in Vlaanderen, 15). Dit plaatst de kerk dus voor moeilijkheden. Of voor een nieuwe uitdaging?

Boeve pleit ervoor dat we de dialoog aangaan met de cultuur waarin we leven. Op dat punt sluit ik mij van harte aan bij deze Rooms-Katholieke theoloog. Hij schrijft: "De dialoog met de actuele cultuur zal op zijn minst vereisen dat de eigen positie van de gelovige en diens christelijke geloof in die cultuur erkend en uitgeklaard wordt" (De kerk in Vlaanderen, 17). Dialoog helpt ons dus om onszelf te laten horen (anderen laten zien wie wij zijn en dat wij er zijn) en om onszelf te leren kennen (door anderen worden uitgedaagd om ons eigen geloof te onderzoeken en bevragen). De dialoog aangaan wil niet zeggen dat wij ons geloof gaan relativeren, maar dat wij ons geloof ernstig nemen (De kerk in Vlaanderen, 19). De Middeleeuwse theoloog Anselmus van Canterbury noemde dit fides quaerens intellectum (geloof dat tracht te begrijpen) en vandaar de titel van het artikel van Boeve: "geloof op zoek naar inzicht." Als ons geloof iets van waarde heeft in de actuele cultuur, dan zal het sterk genoeg zijn om de dialoog met 'de ander' aan durven te gaan en dan zal het ook belangrijk genoeg zijn om met 'de ander' te delen. Lieven Boeve raakt in zijn artikel het hart van de 'emergent conversation'.

Desalnietemmin mag een kritische noot niet ontbreken. In de één-na-laatste zin van zijn artikel schrijft Boeve: "Waren er niet de overgeleverde getuigenissen van Gods betrokkenheid op de geschiedenis van mens en wereld, en gemeenschappen die zich dat getuigenis contextueel eigen maakten, dan was deze God voor ons waarlijk ontoegankelijk" (De kerk in Vlaanderen, 27). Natuurlijk zijn er altijd getuigen en zijn ze altijd nodig. Dat deel ik van harte, maar Boeve lijkt hier te menen dat het nog bestaan van christenen afhangt van de overgeleverde getuigenissen op zich. Mijn overtuiging is dat christenen altijd bestaan en nooit zullen verdwijnen niet zomaar vanwege het overgeleverde getuigenis dat zij meekregen, maar juist vanwege de realiteit van de God van wie door alle tijden heen wordt getuigd. "Indien wij het getuigenis der mensen aannemen, het getuigenis van God is meerder, want dit is het getuigenis van God, dat Hij van zijn Zoon getuigd heeft. Wie in de Zoon van God gelooft, heeft het getuigenis in zich" (1 Johannes 5:9-10, vertaling i.o.v. het Nederlands Bijbelgenootschap, 1951).

Introductie

Welkom op deze blog. Een impulsieve try-out van mij om eens te zien hoe dat allemaal werkt met die weblogs. Verfijning en verbetering van de weblog komt dan nog wel.

Ik ben Raymond Volgers. Ik ben afkomstig uit Eindhoven (Nederland) en sinds 1998 woon ik in België. Ik ben daarheen gegaan om theologie te studeren aan de Evangelische Theologische Faculteit (http://www.etf.edu/) in Leuven. Daar heb ik eerst de driejarige opleiding theologie gevolgd, waarna ik de Masteropleiding theologie heb gevolgd en sinds september 2005 volg ik het doctoraatsprogramma en werk ik als AAP (assisterend academisch personeel) aan dezelfde onderwijsinstelling. Sinds september 2006 woon ik in Hasselt, waar ik naast mijn studie en werk in Leuven ook deeltijds werk in de Vrije Evangelische Gemeente 'De Zaaier' in Hasselt (http://www.dezaaier.org/).

Voor mijn studie ben ik de 'emergent conversation' aan het volgen, een wereldwijd opkomend dialoog waarin de vraag gesteld wordt hoe we gemeente kunnen zijn en gehoor kunnen geven aan de opdracht die Jezus ons geeft in een cultuur die bekend staat als de postmoderne cultuur. In deze weblog wil ik hier aandacht aan geven. Ik typeer mijzelf als een 'pilgrim on the move'. Ik ben op weg, altijd in beweging. Ik wil graag nadenken over belangrijke vragen--daarom studeer ik graag--maar ik wil mij ook actief inzetten in een plaatselijke gemeente om de Here te dienen--daarom werk ik graag in de gemeente. De pelgrimsmetafoor heeft mij altijd ontzettend gepakt. Ik ben theoloog, maar zoals Clark H. Pinnock en Robert C. Brow schrijven in hun boek Unbounded Love: A Good News Theology for the 21st Century (Downers Grove, IL: InterVarsity Press, 1994), wil ik voorstaan een "pilgrim theology, not a fortress theology" (p. 167). Daarbij is de blogtitel 'Pilgrim on the Move' geïnspireerd door een lied die mijn vader heeft geschreven, getiteld 'Pilgrims on the Move'.

Al zijn we immer op weg, 'on the move', toch doen we onderweg een hoop mooie en minder mooie ontdekkingen. In deze weblog wil ik af en toe een aantal van de ontdekkingen die ik zelf doe delen en we zien wel wat het wordt dan.